Als taalwetenschapper leerde Lin An Phoa kritisch kijken naar taal van buitenaf; als schrijver gebruikt ze taal om kritisch naar binnen te kijken. Ze schrijft poëzie die fysiek en onderzoekend is. Met haar werk probeert ze zichzelf, de wereld en de relatie daartussen te begrijpen. In haar teksten masseert en analyseert ze vastgeroeste patronen in een poging tot verzachting en verandering. Waar de taal soms stug en hoofdelijk kan zijn, zoekt Lin An naar manieren om van lichaam tot lichaam te spreken.